Column: 'Dansen' door Jan Dalm

Dansen

Door: Jan Dalm

Dansen is goed voor het brein, zo heeft hoge Ome Erik Scherder, hoogleraar klinische neuropsychologie en professor in de bewegingswetenschappen, ooit geschreven in een artikel voor Het Parool.
Hij benadrukte daarin het belang van het dansen, enerzijds voor het plezier dat het geeft, anderzijds voor de beweging en lichaamshouding. Als je het periodiek onderhoudt kan het dansen zelfs een bijdrage leveren aan de conditie van hart en bloedvaten en het uithoudingsvermogen. Maar hij ging nog verder met termen als: balans, motoriek, coördinatie en flexibiliteit. Kortom dansen is een bezigheid die hij van harte aanbeveelt, zelfs voor mensen met het ziektebeeld van Alzheimer of Parkinson.

Wij zitten op dansles, tenminste dat zeggen we als mensen ons vragen waaraan we zoal onze tijd besteden sinds we met pensioen zijn. Slaat nergens op, zitten doe je tijdens het dansen niet, dat doe je op een stoel, bank of kruk en in de pauze. Ja, stoelendans zou dan kunnen, maar daar hoef je geen les voor te volgen, dat kan elke boerenpummel.

Enfin, allemaal omdat Ome Erik zegt dat het goed voor ons is gaan we eens in de week naar de sport- en de dansschool. Onze eigen dokter zegt het trouwens ook, niet dat het de sport- of dansschool moet zijn, maar wel dat we moeten blijven bewegen, en ze hebben gelijk. Als ik zie hoeveel moeite ik soms heb om dat eenvoudige danspasje erin te krijgen dan lijkt motoriek inmiddels een dingetje, waar het 50 jaar geleden een eitje was. Voor de coördinatie geldt hetzelfde, moet ik met het linkerbeen beginnen, dan doe ik dat vaak rechts; om nog maar te zwijgen over de flexibiliteit tijdens bijvoorbeeld de Latijns-Amerikaanse dansen waarbij de heupen een belangrijke rol innemen om het geheel voor het oog een beetje dragelijk te maken. Als ik daarbij in de grote spiegel kijk die er hangt, lijk ik de polonaise te doen. En mijn vrouw loopt er achter …..

Ze had ooit de moed om met open schoenen mee te gaan en had bij de pedicure haar nageltjes netjes laten vijlen en lakken. Doet ze nooit meer. De meeste lak was van haar nagels, mijn schoenzolen waren rood en haar sandaaltjes moesten de volgende dag naar de hakkenbar.

En dan ga ik nog door voor iemand die geen enkele lichamelijke beperking heeft, althans volgens de dokter; ik word alleen maar elk etmaal een dagje ouder en ben een 65-plusser. De kracht van een boodschap zit ‘m per definitie in de herhaling, bij ons in de herhaling van de herhaling. Hebben we de ooievaar in de tango een paar weken niet gedaan, doen we de reiger. Of de banaan niet in de Engelse wals, dan doen we de rookworst. Ja onze dansleraar, (die toevallig ook Erik heet) heeft allerlei benamingen bedacht voor de figuren die hij ons leert, althans dat denk ik….. Maar hij is geduldig met ons en zelfs bij de reiger of de rookworst krijgen we een ‘bijna goed’ van hem.….

We zijn de kneuzen van de dansschool maar het is altijd gezellig, dus in dat opzicht schiet ome Erik ook al in de roos. De les is om half elf afgelopen maar we gaan nooit voor twaalf uur naar huis, ondanks dat voor een paar van ons de volgende ochtend toch wel weer vroeg het wekkertje rinkelt.

Dansen is leuk en het stofje endorfine, het gelukshormoon dat bij mij trouwens bij het sporten niet werkt (ja, als het afgelopen is) doet het bij dansen dan weer wel. Naast Ome Erik durf ik dansen inmiddels ook aan te bevelen, niet als deskundige, maar als gebruiker…..

Een ieder die mijn columns een beetje volgt weet dat ik gek ben op spreekwoorden, gezegden en quotes. Nu ééntje van George Bernard Shaw, Nobelprijswinnaar voor de literatuur in 1925. ‘De dans is de verticale uitdrukking van een horizontaal verlangen.’ ;-)